Ես կուզեի սկսել մի քանի պարզ բառերով՝ այս ամենը գրել ինձ դրդել է իմ համադասարանցիներց մեկի, Միլենաի, պատումը։ Եթե ես կորցնեի հիշողությունս և ինձ ասեին որ այդ պատումը ես եմ գրել ես միանգամայն կհավատաի՝ քանզի շատ նման կարծիք ունեմ։
Ավելի քան յոթ ամիս առաջ ես գրել էի մի շարադրություն «Ովքեր են հերոսները» և կասեմ նույնը ինչ այնտեղ։ Դու իրավունք չունես քեզ հերոս կոչել եթե թույլ ես տվել քեզ մահանալ։ Հերոսները նրանք են ովքեր իրենց շրջապատին ուրախ են դարձնում, բայց մի անգամ էլ հարցրեք ինքներդ ձեզ արդյոք մեռնելով դուք հերոս էք դառնում։ Հայրենասերները միշտ խոսում են երկրի համար մեռնելու մասին այլ ոչ սպանելու, դա նողկալի է։ Հարցրեք ցանկացած մարդու կամ ինքներտ ձեզ թույլ կտաիք արդյոք ձեր բարեկամը մահանա հայրենիքը պաշտպանելով։ Ես նողկանք եմ զգում պատերազմի մասին խոսողների հանդեպ, ինչպես են նրանք խոսում պատերազմի մասին առանց խաղաղություն դավանելու։ Ես ատում եմ, ատում եմ նրանց ովքեր խոսում են բայց ոչինչ չեն անում։ Անգամ Մոնթեն հետմահու իր խոսքը ասեց «Իմ կենացը մի խմեք, այլ իմ գործը շարունակեք»։ Ես երբեք չեմ եղել մահվան վտանգի տակ և չեմ կռվել և ուրախ եմ դրա համար։ Բայց հարգելի մարդիկ ովքեր տենչում են ՀԱՂԹԵԼ թշնամուն քանի անգամ էք դուք արթնացել սառը քրտինքի մեջ և արցունքոտ աջկերով, որովհետև այդ անվերջ թվացող երազում ձեզ համար այդքան թանկ մարդիկ մահացել։ Դժվար թե գոնե մի, և հույս ունեմ որ երբեք էլ չեք զգա այդ անպետքության, անզորության և դատարկ հուսահատության զգացողությունը։
Ես ուղակի խնդրում եմ որ հիշեք մի բան մահանը հեշտ է իսկ մահացին նայելը շատ ավելի դժվար։ Կա մի հետքրքիր պատմություն տղաի մասին որը ամեն անգամ մահանլոց հետո վերակենդանաում էր և իրենից բացի ոչ ոք չեր հիշում իր մահի մասին։ Բայց չնայած որ ինքը միշտ ողջ էր մնում տղան գժվեց, որովհետև մի անգամ նրան պարզապես ցույց տվեցին թե ինչ էր լինում ամեն իր մահից հետո, նա պարզապես տեսավ իր ընկերներին և բարեկամներին որոնք շարունակում էին ապրել իր մահից հետո։
Եղեք հերոսներ և մի մահացեք ոչ մի դեպքում։